انگار این رسمِ که هر کی عاشقه
غمو اندوه رو‌ باید پیشه کنه
تیشه ای برداره و تو بیستون
خودش و با فرهاد هم تیشه کنه
اشک و آه چارهٔ من نیست راهی ام
غم‌ می باره ولی از هر قدمم
یه مسافر بدون مقصدم
ساحلی نداره دریای غمم
رفتی و در به درم خونه ویرونه شده
هر کی‌ می بینه منو میگه دیوونه شده
آخه فانوس به دست پی خورشیدم هنوز
کی‌ میدونه واسه من شب حتی خود روز
کوله بارم پر نامه های توست
این همه عشق که فراموش‌ نمیشه
خط به خط نامه هاتو ازبرم
ولی باز خاطره آغوش نمی شه
قصهٔ عشقی که ساختی واسه من
داره با مرگ دلم خاک می خوره
تو که نیستی دیگه حتی نمی خوام
نمی خوام تیک زمون تاک‌ بخوره
جرم من نگاه به چشمای تو بود
جرمم و دوباره تکرار میکنم
حکم آزادی نده که بی تو من
شب و روز‌ خودم رو آزار میکنم
رفتی و در به درم خونه ویرونه شده
هر کی‌ می بینه منو میگه دیوونه شده
آخه فانوس به دست پی خورشیدم هنوز
کی‌ میدونه واسه من شب حتی خود روز